Hayatın görmezden geldiğimiz bir gerçeği var. Ölüm! Toprağın altında yatan bir beden ve gökyüzünde süzülen keşkeler…

Her şey kötüye giderken sadece bir tane mi seçenek görür insan? En basit yolu seçmek bir seçenek midir, insan neden savaşmadan gitmek ister?

"Kitap satırları insanın içine işliyordu. İnsan her okuduğu satırda kendini görüyordu, duygularını görüyordu."

Küçük kız: "Ben burdayım ve seksek." Küçük kıza: "Ben burdayım, yine teksek."

Araba koltuğunu biraz daha geriye çekip arkama yaslandım. Ardını siyah beyaz bir film gibi gösteren camda sokağı izlemeye devam ettim....

Hafıza, kalbinde Kemal'in sevdasıyla yaşayan Leyla'nın özlemini temsil eder.

Camları karartılmış bu arabadan dışarıya bakmak, Tanrı’nın gökyüzündeki tahtında oturup kayıtsızca yeryüzünü izlemek gibiydi...

Eski bir kitap ve arasında saklanmış yüzük... Zühre'nin bahçede bulduğu bu eşyaların ardında dedesi Kemal ve anneannesi Zühre'nin aşkı var.

Dante'nin önemli eseri İlahi Komedya'nın bir parçası olan Âraf, insanı uyarıcı nitelikte cümlelere sahip. Lia, bu uyarıları duyacak mı?

İnsanın belki de en büyük yoldaşı olan kalem, Sare'nin de tek sığınağı idi.

Görmek sadece eşyayı kapsayan bir eylem midir? Yoksa gerçekliğine emin olduğumuz varlık mı gerçektir? Belki de bu ikiliği yaratan geçmiştir.