Sahip

Yalnız bir adamdı yapayalnız. Annesi onu dünyaya getirdiği gün hayata gözlerini yummuştu. Hayatını bir kısmını babası ile geçirmişti. Babası o yirmi yaşındayken kalp krizi geçirmiş ve yaşamını yitirmişti. Adam babasından sonra devletten yardım alıp okuduğu üniversiteye devam etmiş ve elektrik elektronik mühendisi olmuştu hatta bunun ile kalmamıştı. Annesini ve babasını kaybetmesinin ardından sadece kendini akademik kariyerine adamış ülkesinde adını duyuran bir insan olmuştu fakat insanlar onu pek sevmezdi insanları sürekli küçük gören, yaptıklarına yorum getirilmesinden nefret eden ve yorum yapanları ise “Sen nerden bileceksin”, “Sen kimsin de yaptıklarıma yorum yapıyorsun” gibi yorumlar yapardı. Bu nedenle hayatı boyunca insanlar tarafından sevilmemiş ve bu sebepten hayatına bir kadın dahi girmemişti. En güzel yaşlarını tek geçirmiş ve sadece akademik hayatına harcamıştı. Hayatında kimse olmadığından sadece işi ile ilgilenmek onun için daha kolaydı daha doğrusu işini yapmak dışında başka bir görevi yoktu hayatında. Bir gün salonunda tek başına oturan adam kendini her zamankinden daha yalnız hissetti. Bu hisse kapılmamak için gözlerini kapatarak düşüncelerine karşı gelmeye çalıştı ama başaramadı. Ve daha fazla da karşı koymak istemedi çünkü düşünceleri onu çok huzurlu hissettiği bir yere götürmüştü. Bir kadın vardı. Elinde bir kahve ona doğru getiriyordu. Onunla konuşuyordu. Sonra adamın yanına oturmuştu ve adam ona sarılmıştı. Oysa sarılmayı sevmezdi aslında insanlar onuna sarılmak istemezlerdi. Ama bu sarılma ona çok iyi gelmişti. Ona kahve getiren, ona sarılacağı bir kadın hayatında istemişti. İlk kez. İnsanları çok tanımazdı, konuşmazdı insanlarla hatta onları dinlemezdi bile sadece kendisi konuşur çekip giderdi. O yüzden insanlarla muhatap olmak ona korku hissettiriyordu. Biraz düşündü. Hayatındaki şey kodlar, robotlardı. Ona kahve getirecek bir robot yapabilecek donanıma sahip olduğunu düşündü ve bu sebeple kendini bir süre evine kapatıp robotu yapmaya başladı. Çokta uzun sayılmayacak bir sürede yapmayı başardı. Ve o gün geldi. Robotun düğmesine basacak ve robot artık tamamen çalışmaya başlayacaktı ama basmak istemiyordu üzerinde çok çalışmıştı bir isimi olsun istiyordu bir süre düşündü. Ve adının “Mine” olmasına karar verdi çünkü İngilizce dilinde benim demekti. Çünkü evet bu robot sadece onundu. Düğmesini bastı. Çok heyecanlıydı ama bu her zamankinden farklı bir heyecandı. Çok şey üretmişti ama bu ürettiği en özel şeydi. Günler geçiyordu. Adam evde her şeyi robotu ile yapıyor. Onunla oturuyor, onunla yemek bile yapıyordu. Zamanla robotun özellikleri ile tatmin olmayan adam yeni özellikler eklemeye başladı. En sonunda insandan tek farkı hissetmeyen bir robot haline gelmişti. Onun dışında her şeye sahipti. Saç bile yapmıştı adam ona yani işlerine yardım etmesi dışında onu kendi zevkine göre dizayn etmeye başlamıştı. Kendini evli bir adam olarak nitelendiriyordu artık. Hatta gerçek bir evli gibi yaşıyordu. Kendini her anlamda tatmin eden bir robot eşi vardı. En büyük korkusu onun bozulmasıydı. O yüzden ona çok iyi bakıyordu. Bir robotun onun hislerine karşılık vereceğini düşünür duruma gelmişti. Tek taraflı bir aşk olarak görmüyordu. Bu sebeple huzurlu bir hayat yaşıyordu. Mutluydu aynı hayallerindeki gibiydi kahvesini onu getiriyordu, onu yanına oturtturup sarılıyor, öpüyordu. Evinden dışarı dahi çıkmıyordu. Tüm kariyerini hiçe saymıştı. Yaptığı tüm projeleri Mine için bırakmış ve kendine yepyeni bir hayat kurmuştu. Yıllar geçmişti. Bir robot için uzun süredir çalışır durumdaydı Mine. Bu adamı çok mutlu ediyor ve daha çok uzun bir ömre sahip olduğunu düşünüyordu. Bir sabah adam uykusundan uyanmıştı. Heyecanla yanında uzanan Mine’yi yataktan indirip düğmesine basmış fakat garip bir şekilde cevap alamamıştı günlerce üzerinde çalıştıktan sonra robotun ömrünün sonuna geldiğini ve onu geri getiremeyeceğini anlayınca çalıştığı masada kalp krizi geçirip hayata gözlerini yumdu.