Bir insanın hayattan beklentisi nedir? Başarılı bir kariyer? Huzurlu bir yuva? Maddi rahatlık? Bunun gibi daha birçok beklenti sayılabilir. Tüm bunların yanında insan, istediği hedefler doğrultusunda zaman zaman merdivenleri oldukça yavaş çıkar. Buna sebep olan önemli unsurlardan biri çevredir. Keza iç dünyamız da öyle. Bazen çok istediğimiz bir şeyi hayal ederiz. Hayal ederken kendimizi dış dünyaya kapatırız çünkü biliriz ki dile getirmezsek eğer hayallerimizi kimse bilemez ve hayallerimize müdahale edemez. 

Hayalimiz içindeki arzumuz, iç dünyamız ile şekillenir çünkü hayallerin temelinde insanın iç dünyası yatar. Esasında insanın kendi iç dünyasına şöyle bir bakması gerekir. Bu dünya çevresel faktörlerin etkisiyle fazla kirlenip karmaşık bir hâl mi almış? Olumsuz olaylar sonucunda tıpkı tamamlanmamış bir kitap gibi öylece duruyor mu? Hem de en uç noktada? Bu sorular aslında kendi benliğimize yönelttiğimiz sorulardır. Eğer benliğimiz ile iç dünyamız arasında derin bir uçurum varsa sadece beklenti içindeyiz demektir. Yani hayallerimiz veya hedeflerimiz için hiçbir şey yapmıyor, öylece bekliyoruzdur. Elbette insan yaşamın her anında atik olmak zorunda değildir. Bazen sırtımızı arkamıza yaslayıp öylece durmaya da ihtiyacımız olur. Ancak bu şekilde durmayı biz istesek bile hayatın akışı buna izin vermez.