Yeni Dünya

Özgür bir ruhun yarattığı yeni bir dünyayım ben.

Mavi bir ruhum ben, hiçbir yerde ama her yerdeyim.

Hiçlik ama belki de her şey.

İki kişiyiz burada, biri benim biri o.

O özgürlüğümü bana veren çok yükseklerde.

Uzun bacaklarını görüyor gözlerim, sahi özgürlük göremediğindir belki de…

Bulutlar söylemişti onun hakkında,

halkaları varmış üstünde ne özendim ama ona, hemen bir kemer taktım belime,

özgürlüğe benzeme arzusu ile.

Hep istedim özgür olmayı

her gün gördüğüm dünyadan uzaklaşmayı.

Ah! Bahsetmeyi nasıl unuturum?

Bir dünya görüyorum her gün biraz yeşil, biraz mavi ama çokça mavi, hem biraz da uzak bana.

Ama seviyorlar beni…

Upuzun bir merdiven var benim yaşadığım yer ile arasında.

Seviyorlar dedim ama gelmiyorlar buralara…

Bulutlar evet yine bulutlar söylemişti bana korkuyorlarmış biraz benden

insan korkar mı maviden hiç?

Korkuyorlarmış.

Bir sır vereceğim size onlar olmasa bu kadar mavi olamayacağım belki de.

Her gün yere binlerce umut, neşe, sevgi tohumu atarlar.

Hepsi benim toprağıma düşer ve büyürler,

tek tek severim hepsini, konuşurum.

Bir konuşmamızda şöyle demişlerdi.

“Dünyadakiler mutsuz olmaktan tutamıyorlar ellerinde düşüyorlar bizi.”

Üzülüyorum onlara.

Tilki ile konuşup dünyaya merdiven ile çıkıp dünyalılara çiçeklerimden hediye etmesini isteyeceğim.

Ah, şaşkın kafam nasıl unuturum tilkiden bahsetmeyi?

Çok iyi arkadaşımdır, o benim gibi değil ama anlaşırız onunla.

Mavi’yi anlatmamı ister hep, anlatırım.

Ne diyordum?

Artık yeter dünyadakilerin bu mutsuzluğu, umutsuzluğu!

Hep düşünürüm bunu:

“Merdivenin bir anlamı olmalı.”

Evet var.

Dünyalıların umut, sevgi, neşeye pek tabii doğaya ihtiyaçları var.

Bu tohumları onlara vereceğim, vermeliyim…

Belki de bu merdiven onlara bu güzellikleri verebilmem için var.

Evet bence bu merdiven o yüzden var.

Kaybettiklerine ulaştırmam için.

Umut için, neşe için biraz da benim için, mavi için...

Her dünyalı bu tohumları ekmeli içine.

Sabırla beklemeli güzellikleri, sonrası masmavi.

Zamansız zamanlar için…