O An

Küçük bir çocukken annemin elime bir balon verdiğini hatırlıyorum. Masmavi bir balondu elimden kayıp gittiği o anı asla unutamam, gözlerim kıpkırmızı olmuştu ağlamaktan. Neden diye kızıyorum kendime, neden ağladın saatlerce?

Çocuk olduğumdan mıdır bilmem saatlerce süren ağlamalarımın sonucu gülebildim hemen, aslında bakarsanız ne zaman ağlasam sonra hemen gülebilirdim.

Eskiden gülerdim.

O çok sevdiğim balonumun yokluğu bile beni bir süre sonra güldürebilmişti.

Kendimi balon olarak hayal edebildiğim an gülebilmiştim.

Uçmayı deneyimlediğimi hayal edebilmiştim, başka bir çocukla oyun oynama ihtimalim beni mutlu edebilmişti.

Özgürlüğü sevmiştim, uçmak güzeldi, farklı ruhları tanımak ben huzurlu hissettirmişti.

O ana kadar. Hayır, bu ana kadar, kelimelerimin sayfa ile buluştuğu bu ana kadar.

Elimden uçup giden balonumun beni bulduğunu hissettiğim andan bahsediyorum.

Arkasından ağladığım o masmavi balon.

Kocaman olmuş tekrardan yanıma geliyor.

Yaş aldığım her an daha çok yaklaşıyor.

Yaklaştıkça rengini daha net seçebiliyorum.

Koyu bir mavi olmuş, zaman onu da değiştirmiş sanırım diye düşünüyorum.

Aynı ben gibi.

Neden geliyor ki bana doğru?

Küçükken göz yaşlarım ile uğurlamıştım onu başka bir ruha.

Özlemiş mi beni yoksa?

Ben özlemiştim onu.

Küçükken o balon olduğumu hayal etmiştim her gece.

Gözlerimi kapattığım an başka bir yere uçabilmiştim.

Son zamanlarda gözlerimi kapattığım an sadece uyuyorum.

Kızmaya mı geliyor acaba bana, sıkıldı mı aynı yerde durmaktan yoksa.

Bana doğru geldikçe ona üfleyerek uçurmak geliyor içimden ama yapamıyorum.

Öylesine güçsüz kalmış ki ruhum üfleyecek cesareti yok.

Bana kızmak için geliyor biliyorum.

Sen böyle değildin diyecek biliyorum.

O balon benim aslında benim biliyorum.

Öyle yorgunum ki, söyleyecek bir şey bulamıyorum.