ARAYIŞ

“Kendimi aradım.” demiş Herakleitos. Hepimiz hayatımız boyunca bir arayış içindeyiz. Kimimiz sevgiyi, kimimiz sağlığı, kimimiz huzuru, kimimiz de mükemmeli ararız. Yaratılışımız da buna müsaittir. İnsan hiçbir zaman yetinmez, yetinemez. Hep daha fazlasını, daha güzelini arar. Bir çocuk ne ister mesela? Güzel bir oyuncak, belki de lezzetli bir çikolata. Bir öğrenci, başarılı olmak ister en başında. Bir anne, evladının her daim sağlıklı olmasını, huzur içinde yaşamasını ister. Ayağına taş değmesin ister. Tüm bunlar, sonu olmayan arayışlardır.

Günlük yaşantımızda bile hepimiz, aramaktan asla vazgeçmeyiz. Her güne bir umut arayışıyla

başlarız mesela. Yatmadan önce alarm kurmamız bu yüzdendir. Esasında insan, kendini bulma yolculuğundadır hayatı boyunca. Kendini, benliğini ne zaman bulursa, o zaman hayata daha güçlü bir pencereden bakmaya başlar. “Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek hiçbir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar.’’ der Stefan Zweig. Kendimizi bulursak eğer, tüm insanları bulmuşuz demektir. Önce kendimizi anlamalıyız. Her gün sorgulamalıyız, kendimizi ölçmeliyiz. “Ben kimim?” “Ne istiyorum?” “Hayallerim, hedeflerim için gereken gayreti gösteriyor muyum?” “İyi bir yol üzerinde miyim?” Bu sorular içimizdeki benliğimizi bulmaya ayna tutar. İnsan içindeki benliği bulmadığı zaman, huzursuzluk duyar.

Kendimizi ele alalım. Bizi mutsuz eden en küçük bir olayda, o olaya bağlı olarak düşüncelerimiz şekilleniyor. Sürekli o olayı düşünüp kendimizi yiyip bitiriyoruz. Halbuki, benliğimizi bulmuş olsak, yaşadığımız olaya karşı kendimizce bir savunma mekanizması oluştururduk. O olayı her an düşünüp üzülmek yerine, “Ne yapabilirim?” yolu üzere ilerlerdik. Arayışın getirdiği en önemli güzelliklerden biri de budur.

Bir başka açıdan bahsedecek olursak, arayış içindeyken, umut etmeyi öğreniriz. Umut kelimesi okunduğu anda bile insana huzur veren bir kelime değil mi? Bu kelimeyi fiile döktüğümüzü düşünelim. Hayatımızın her anında, farkında olalım veya olmayalım, umut ederiz. Her daim içimizde saklarız onu, bazen büyütür bazen de besleriz. Umut etmek dayanmaktır çünkü, sabretmektir, göğüs germektir. Arayışımızın yanına bir de umudu eklersek, kendimizi bulma yolculuğunda önümüze çıkan taşları sakince bir kenara atabiliriz. Hayat denen bu yolculukta, arayış, sırtımızı güvenle yaslayabildiğimiz bir dost olsun. Hepimizin benliğini bulması dileğiyle…

KAYNAKÇA

Herakleitos, (2005). Fragmanlar (C. Çakmak, Çev.) Türkiye: Kabalcı.

Stefan Zweig, (2020). Olağanüstü Bir Gece (İ. İgan, Çev.) Türkiye: İş Bankası.