NOSTALJİK ÖZLEM YÜKÜ
Cızırtılı sesine aşina
Unutulmak isteyen iki gözlü radyo…
Beli bükülmüş... yakıştırmalar boylar aşmış -yıllarca-
Haklılığın verdiği güven ışığı bakışlarında...
Kutuplar ev... Tahtalı çerçevesi bahçe...
Bir eksiğin fazlası artıyı galip kılan...
Kat kat camda küçülen de o iken.
Tükendi an an…
Bitmez dediği hikâyelerde…
Kuramadığı eksiklik çadırının
Fitili tutuÅŸurken,
Sonunu izlediÄŸi film vizyonda
Kaçırmak istediği...
Soruyorum…
Değiştirdiğin caddeler aynı mahale çıkarken,
Övüncün oldu mu deseni zor seçilen
Kabartma motifler... Eşsiz renkler…
İşte yine…
Ne sözünü yoluna koyabildi,
Ne kepenkleri iniyor…
Tadında -şöyle- dinleyemedi kendini!
Tamiri güç ayakları sağı solu karıştırırken...
Hatıraları sahiplenir eğri direğİ
Düğümlenir tellerine…
Nostaljik olmanın özlem yükü yüklenir
Kabullenişle…
Dönülemez olanlara sarılır...
Sığınacak bir yer aradığında...
Gönüllere yerleşmesine engel suskunluk
Yerleşir ruhuna… acıyla.
