Firar

Tepemde göğü kapatan

çatı dedikleri illet var

Sırtımda yuva denen ağulu sarmaşık

Elimi uzatıp yukarıya

kaynayan yıldızların arasından

bir hilali söküyorum

Sivri ucuyla boşluğu deliyorum

Boşluğun ardı boşluk

Geçer bu acı kurur bu sarmaşık diyemiyorum

Senin için aynalar yaratıyorum

İnsanlarla aramıza surlar dikmek yerine

Onlara kalsa

bağırlarına taş basan sadece kendileri

Oysa benim içimi deliyor

şu koskoca Toroslar

Tıpkı üvey evlat gibi

gökdelenler

göz göz göğü yırtıyor

Ben senin için dünyayı hilalin sivri ucuyla sürüyorum

Ben bu dar hayatta kendimi affediyorum

İçim sanıyor ki bu ona isyan

Evimin duvarları yatağın bile seni suçlarken

ben senin için tüm şehri aklıyorum

Seni polislerden kaçırıyorum

Seni kendi kanunlarımdan koruyorum

Ama hepsi boş bu kaçışlar ve sevmelerin

Neyse ki annem öğretmişti

“Kendine sarıl

kendine sarıl

çünkü insan kimsesizdir” diye

Bir 12 Haziran gecesi